Aydınlanınca mı tokat yiyorduk, tokadı yiyince mi aydınlanıyorduk?

Geçen gece bi’ aydınlanma yaşadım. Yani aydınlanma ama sadece 1 saniye; öyle fonda kilise müziği, arkamdan yükselen ışıkların içinde huşu ve mutluluk dolu yavaşlatılmış bir sahne değil. Işık yandı ve söndü. Sonrası tabiki karanlık. Hani şu, anlama, kabullenme ve başa çıkmanın başladığı karanlık. Sahi orası niye o kadar karanlık ya? Neyse :) o aydınlanma saniyesinden sonra ben bir ağlamaya başladım… Öyle böyle değil. O aydınlanma anlarına ”tokat” demek istiyorum ben artık 😂 çünkü maşallah tokat gibi çarpıyor. Hem de Osmanlı tokadı haa. Dur ya konu çok dağıldı, ben ne diyodum, ne diyecektim karıştı. Önce şu karanlıktan mı bahsetsek yoksa tokattan mı? Ya da “amaaaan boşver yııa, hiç bulandırma şimdi suyu” diyip halının altına mı süpürsek. Sonra daha büyük patlasak fln? Daha şenlikli olur 😂 şu bulanan sudan mı konuşsak ya da? Evet tam şu an ADHD’nin aktifleşmesine şahit oldunuz ucundan. Tamam tamam bi’ dakika, (beynimde Buz Devri’nden Sid “thamaaam, saqin ool” diyo) toparlamaya çalışıyorum kafamın içindeki çapraz akışları.

Hııı, aydınlanma yazmışım, tamam. Bazı hislerim, korkularım ve farkında olmadığım ihtiyaçlarım çarpıştı geçen. Yani ben yeni tanık oldum o çarpışmaya. Hoşuma gitmedi. E tokat yemek kimin hoşuna gider ki.. Bi’ yanda aslında gerçekten çok da umursamadığım bir durumun bazı üzüntü, kırgınlık ve deneyimler sonucu artık istemediğim bir ihtiyaç olduğunu fark ettim. O ihtiyacı artık istemeyecek kadar boşvermiş olmak mı yoksa o ihtiyaca uygun biri olmamak mı beni daha çok üzdü ona hala karar veremedim. Çok da bi’ şey değilmiş gibi duruyor ordan bakınca biliyorum. Ama benim için çok. Anlaması, anlamlandırması, farkındalıkla bakması, kabulü ve sonrası…

Öyle üzerinde çok yazacak bi’ durumda da değilmişim. İçimde o kadar çok olan bi’ şey dışarıya nasıl bu kadar az çıkar, hayret. Bu sefer bu kadar geldi içimden sevgili günlük. Olsun..

Eveeeet nurtopu gibi bir derdimiz daha oldu vatana millete (yani sadece bana) hayırlı uğurlu olsun… 😁