Yazamadıklarımın %1'dir bu satırlar...

Acısının tarif edilemeyeceği bu olay ve süreçte hiç paylaşım yapmayışımı sorgulayanlara cevap olsun bu kısa yazı. Tabi okurlarsa. Yani 3-5 kelime yazmak/okumak/söylemek kolay oluyor ama böyle biraz uğraşmak gerekince genelde bırakılıyor ya… Hani o sorgularkenki uğraşınız burda da işleyecek mi, meraktayım…

Öncelikle, herkesin savaşma, başa çıkma, anlama ve kabullenme şekli farklıdır.

Bu olayda sosyal medyadan paylaşım yapmak benim yardım şeklim değil. Ben yardımlarımı başka şekillerde yaptım. Ki yapıp yapmadığım, ne kadar ve nasıl yaptığım kimseyi ilgilendirmez. Bu paylaşımlar da gerekli, hele ki doğru bilgi ise. Medyanın gücü yadsınamaz. Ancak… ne paylaşıldığı ve nasıl paylaşıldığı; bilginin güncelliği ve doğruluğu o kadar önemli ki… Şov yapmaya, başka yerlere çekmeye …vb gerek yok.

Bu süreçte hiç bir paylaşım yapmamanın yanında internete bile girmedim. Kendimi korumak adına gerideydi adımım. Paylaşımlara bakmak istemedim, çünkü görmek istemedim. “Geçmiş olsun”lar, “dualarımız sizinle”ler, tühler, vahlar değil ihtiyacımız olan, umut verici bir resim değil ihtiyacımız olan (durum o kadar vahim ki)… Bilinçsizlikte çığır açtık ülke olarak. Şaka gibi. Her alanda bilinçsizce eylemlerde bulunuyoruz. Kurumlar, yönetimler, uzmanlar, insanlar…bilinçsizce saldırıyoruz bi’şeylere… Yardım kolisine abiye elbise koyan var! Bu nasıl bir akıl tutulması..? Hızlıca plansız oraya “yardıma” gidip orda açlıkla uğraşan, donmayla, barınmayla cebelleşen ve sürecin sonunda yardım bekleyene dönüşen insanlar var… Bunlara gelene kadar neler var….! Bunlardan sonra neler var…! Kızgınlık, hayret, öfke, üzüntü…hepsi boğazımda.

Enkazdan çıkarılan bebeklerin adı “umut” değil. Sonrasında ortaya çıkacak olan psikolojik/fizyolojik sağlık sorunları “şükür” değil. Başımıza gelenler “kısmet” değil. Oradaki insanların gözüne kamera sokmak “paylaşım” değil. Artık “insan” tanımı bize göre değil…

24 yılda ne öğrenmişiz? Hiç. bir. şey. Ne bilimden, ne deneyimden.

Ben bir depremzedeyim. Ve bunları o zamanın çocuğu bu zamanın yetişkini olarak yazdım.

Ben tam da bu konuda farklı açılardan travması olan biriyim. Nasıl yardım etmem, nasıl tepki vermem, ne paylaşmam gerektiğini sizden dinlemeyeceğim. Ve bu acıyı nasıl yaşamam gerektiğini sizden öğrenmeyeceğim.!